Saturday, July 28, 2012

පාට කණ්නාඩි....


ඇත්තටම ජාතියක් විනාශ කරන්න පුලුවන් කොහොමද ? මම දැක්ක කාරනා කීපයක් තිබුනා ඒ සම්බන්ධයෙන් කථා කරන්න වෙන.. අපි බලමු කොහොමද ලේ හලන්නේ නැතුව ජාතියක් විනාශ කරන්නේ කොහොමද කියලා...

පලවෙනි කාරනය තමයි අධ්‍යාපනය අහිමි කිරීම, යම් ජාතියක් නැත්තටම නැති කරන්න පුලුවන් හොඳම ක්‍රමයක් තමයි අධ්‍යාපනය අහිමි කිරීම.. එක පරම්පරාවකට අධ්‍යපනය අහිමි කිරීම තුල දිර්ඝ කාලීනව කොයිතරම් බලපෑමක් ඇතිවිය හැකිද යන්න ගැන ඔබගේ අවධානය යොමුකරන්න... අධ්‍යාපනය අහිමි කිරීම යනු සිතීමේ හැකියාව, නව නිපැයුම් කිරීම, ලෝකයත් සමග ගණුදෙනු කිරීම, දැනුම බෙදාදීම සහ ඒ හා බැඳුනු තවත් බොහො කරණු අහිමිව යනවා. බොහෝ රටවල් ඒ ර‍ට වල මුල් අයිතිකරැවන් වඳ වී යන්නේ මේ හේතුව නිසා. අදත් අපි නොදැනුවත්වම සිද්ධවේගෙන යන්නේ මේ කාරනාව..... අද වෙලා තියෙන්නේ මේවා ගැන විවෘතව කථා කරන්නේ නැහැ..... සරවම ගත්තොත් Z ස්කෝර් ප්‍රශ්ණය... රටේ අනාගතය බාරගන්න ඉන්න මොල ටික මානසික වශයෙන් අනාථ කරලා.... තමන්ගේ අනාගතය තීරණය වෙන ප්‍රධානතම කඩ ඉමට රෑ දවල් නොබලා වෙහෙසිලා අන්තිමේ දී ඔවුනට තවත් ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ අවිනිශ්චිතභාවය..... උසස්පෙළ විභාගයට ඒ සාමාර්ථ තුනක් ලබාගෙනත් විශ්ව විද්‍යාල වරම් අහිමි වීම තරම් තවත් අභාග්‍යක් තියනවද....? මුන් මේ සෙල්ලම් කරන්නේ රටේ අනාගතෙත් එක්ක නෙමෙයි ද....? තමන් ගේ අතින් වෙච්ච වැරැද්ද වහගන්න අනුන්ගේ රෙද්ද උස්සන මේ වගේ නරුම ඔලමොට්ටල අධ්‍යාපන බලධාරීන් එන්න රටක් මේක.... මේවා දකින කොට තමයි හිතෙන්නේ සුනිල් පෙරේරාගේ සිංදුව කොයි තරම් තාර්කික ද කියලා.....  අධ්‍යාපනයේ හිණිපෙත්තටම නොගියත් සුනිල් පෙරේරා කොයි තරම් දුරදර්ශි ද... කොයි තරම් දේ ගැන වැටහීමක් තියනව ද කියලා....?

“මේ රටේ මිනිස්සු තනිකර කෙළන්නේ පිස්සු.....“ 

ඇත්තටම මිනිස්සු තමයි බළධාරියෝ පිස්සු කෙලීමේ මුලික වගකීම භරගන්න ඕනේ..මොලයක් නැති මෝඩ මීහරක් රෑනක්ට තමන්ගේ පාලනය පවරලා..... උන් කෙලින පිස්සු පාට පාට කණ්නාඩි වලින් බල බල ඔලමොට්ටලයෝ වගේ ආයිත් සරයක් ගිහින් උන්ටම පාලනය බාරදෙන.... අපි වගේ මෝඩ මිනිස්සු ජාතියක් මේ ලොකේ කිසිම රටක නැතිව ඇති.....

දෙවැනි කාරනය විදියට මම දකින්නේ උපත් පාලනය.... මීට දශක දෙකකට විතර උඩදී ගෙනවා තියරියක් අපි දෙන්නයි දරු දෙන්නයිපුංචි පවුල රත්තරං කියලා... අපේ ආච්චමලා සීයලා ගේ පවුල් ගත්තෝත් සහෝරයෝ 5 දෙනයි සහෝදරියෝ 3 දෙනයි.... ඒත් අද.... එක පවුලේ අම්මයි තාත්තයි එක දරුවයි .. එක්කෝ දෙන්නයි..... මහ උන් කොන්ඩම් ප්‍රෙමාට් කරලා.... එක්කෝ සරු භාවය අහිමි කරලා කෙලවගත්තා....එදා කොහොමද කිව්වේ..... අද මොකද වෙලා තියෙන්නේ... දැන් බෙරිහන් දෙනවා මුස්ලිම් ජනතාව වැඩියි..... එක ගමගට උන් ආවොත් උන් මුලු ගමම අල්ලනවා... එක්කෝ දෙමල්ළු බෝ වෙනවා... උන්ගේ ප්‍රමාණය වැඩියි කියලා... හැබැයි ආපහු හැරිලා බැලුවොත් අපිම තමයි අපිට කෙළවගත්තේ.....  


“අපි දෙන්නයි දරු දෙන්නයි... පුංචි පවුල රත්තරං.....“

අනිත් කාරනේ තමයි ආගම් වාදය... ආගමක් කියන්නේ යම් පුද්ගයෙක් දරණු ලබන මාතවාදයක්.. එහෙමත් නැත්නම් කරනු බලන විශ්වාසයක්... 

“සෑම තැනැත්තෙකුටම තමන් අභිමත ආගමක් ඇදහීමක් හෝ වැළඳගැනීමේ නිදහස ද, ලබ්දියක් හෝ විශ්වාසයක් දැරීමේ හෝ පිළිගැනීමේ නිදහසද ඇතුළුව සිතීමේ නිදහසට, හෘදය සාක්ෂියේ නිදහසට සහ ආගමික නිදහසට හිමිකම් ඇත්තේය“

මේ අපේ රටේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 10 වෙනි පරිඡ්ඡේදයේ සඳහන් වෙන මුලික අයිතිවාසිකම් හී 10 වෙනි ව්‍යවස්ථාව.....

බොහොම පැහැදිලියිනේ.. මෙයින් ඕනෑම පුරුවැසියෙතුට තමන්ට අයත් ආගමක් ලබ්දියක්.. මතයක් විශ්වාසයත් දැරීමේ අයිතිය තියනවා.... ඒක එහෙම අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යයස්ථාවෙන් ආරක්ෂා කරලා තියෙද්දී අපේ උන්දැලා පල්ලි හැදුවාය... කෝවිල් හැදුවාය කියලා මරාගන්න හදනවා.... හැබැයි මේ කෑගහන උන්දැලා ඔවුන් කෑගහන්නේ කුමක් උදෙසාද කියලාවත් දන්නවාද කියලා සැකයි..... පුජා භිමියේ පල්ලි හදන එක පේනවා.... හැබැයි බාර්... සමාජ ශාලා.....ගණිකා මඩම්.... පාසැල් දරුවන්ට මත්ද්‍රව්‍ය අලෙවි කරන තැන්... ගැන කිසිම කථාවක් නැහැ.....අපිට අමතක දේ තමයි අපි බෙදී වෙන්වෙලා ඉන්න තරමට පාලකයා කොයි තරම් ශක්තිමත් ද කියන එක... අවසානේ අපිට අද මොක ද වෙලා තියෙන්නේ.. කහ සිවුරැ පලගත්ත නිල් පාට.. රතු පාට, කොල පාට හාමුදුරවරැ.... පාට පාට ස්වාමිලා.... ලෙබ්බෙලා... පුජකයෝ...... මිනිස්සුව හය මගට ගන්න ඉන්න කොටස් බෙදිලා වෙන්වෙලා.... ඒ ඒ අයගේ න්‍යාය පත්‍රයන් ක්‍රියාත්ම කකරන්න උත්සහා කරනවා..... ආගමික ශාස්තෘවරැන් ගේ සැබෑ දේශණාව මෙයද........එක එක පාට කණ්නාඩි වලින් නෙමෙයි අපි පුරවැසියාගේ කණ්නාඩියෙන් මේවා දකිනතාක් අපිට හැමදාමත් වෙන්නේ මේ සංතෑසියම තමයි.......

අනිත් කාරනේ තමයි නීතියේ ආධිප්‍ය බිඳවැටීම.... නීතිය හෑල්ලුවට ලක්වීම....එහෙමත් නැත්නම් නීතිය කෙරෙහි මහජනයාගේ විශ්වාසය හීන වීම... හිතන්න.. අද අපිට වෙලා තියෙන්නේ ඒක නේද.....  මිනිස්සු වැරැද්දට බය නැහැ.... මොකද ඔවුන් දන්නවා මොන වැරැද්ද කලත් නීතියෙන් ගැලවෙන්න පුලුවන් තරමේ හිල් තියනවා කියලා.. අවශ්‍ය දේ බලය සහ මුදල් පමණයි..... අද විභාග ප්‍රතිපල ටිකට පාරට බහින්න සිද්ධවෙලා... ගොවියන්ට වතුර ටිකට පාරට බහින්න සිද්ධ වෙලා.... නිළධාරීන්ගේ පඩිය විතරක් වැඩිකරගෙන... ගෝලයන්ගේ පඩිය වැඩි කරගන්න පාරට බහින්න සිද්ධ වෙලා... ගොවියන්ට වතුර ටිකට පාරට බහින්න සිද්ධ වෙලා.... විනිශ්චයකාරවරුනට, නිතිඥයින්ට නීතියේ ස්වාධිපත්‍ය වෙනුවෙන් පාරට බහින්න සිද්ධ වෙලා... පහුගිය කලේ එක්තරා ප්‍රාදේශිය සභා මන්ත්‍රීවරයෙක්ව පැහැරගෙයන යන්න ආපු “සුදු වෑන්“ එකේ හිටියේ හමුදා නිළධාරීන්.. ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගත්තා පොලීසියෙන්... කෝ ඒ ගැන පරීක්ෂණ... ගණිකා නිවාසය වැටළුවම ඒ නිළධාරියාව මාරු කරනවා... මිනි මැරීමක් ගැන පරීක්ෂණ සාර්ථකව කරන නිළධාරියාව මාරැකරනවා..... මේ නම් අපේ රටේ නීතිය... කිසිම තර්කයක් නැහැ මිනිස්සු නීතිය අතට ගන්නවා... අද අපිට එවැනි අවස්ථා වාර්ථා වෙනවා... මිනිස්සු තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී හිටින.... පාරවල් හරස් කරලා.. ටයර් පුච්චලා... නිළධාරීන් අත්අඩංගුවට අරගෙන මිනිස්සු පෙන්නන්නේ තමන් ගේ ඇති අවිශ්වාසය..

අනේ කූඹියනේ..
තොපටත් රජෙක් ඉන්නේ...
මොක දෑ කරන්නේ...
අපේ කරුමේ අපට වන්නේ...

රජෙක් ලැබුනොත්නේ....
එදා කිරිබත් කන්නේ....
පෙරහැර කරන්නේ....
සාධු නාදෙන් ගිගුම් දෙන්නේ....

පාට කණ්නාඩි වලින් නෙමයි..
ඇස් දෙකින් බලන්න... 

Wednesday, July 25, 2012

ෆයිව් ඉන් වන්......



දෙකක් දාගත්තා රෑක......බුකියේ දැක්ක පිංතූරු සැට් එකකට මැවුනු කවි පෙලක්...... එන්නෙම මහ වලත්ත සිතුවිලි........උපරිම සංස්කරණයෙන් යුතුව වගකිමෙන් ලිව්වේ.... අහිතක් හිතන්න නෙමෙයි... දැක්ක දේ දැනුන විදිය කිව්වා කියලා හිතාගමු.... 
මඩ නෙමෙයි.....
විඳින්න.....

පොලොස් ගැට දැක...
නටයි දෙක තෙයි තක....
වනන විට රිය සක...
දණ්ඩ උල්වෙනවාට නොම සැක...

නෙක නෙක පෙනෙන තන....
පුම්බා දැනෙන අයුරින....
පොලොවට වැටෙන නොවැටෙන....
ගැට දෙල් ගෙඩි දෙකක් විලසින...

උස්සා ගෙල බඳින....
වැටකොළු නොවේ කිසිදින....
උස්සා ගසන තැන....
එල්ලේ උරහිසේ විගසින....

ගැට තන එකට ගැටී...
පෙන්නනා රැඟුම් හරි වටී....
කෝලකම් වලට රැවටී...
හිත නැහැ එක තැනක දැවටි..

කොත්තු රස ගෙනේයා...
තොත්තුවට හිත ගියේයා...
තනිව රස විඳියා...
කොල්ලා ගැන හිත ඊරිසියා....

සුසුදු දසන් පෙන්නායා...
අවර්ණා හිත පිනයා..
වහසි බස් නොදොඩායා...
ඇත්තමට ඇය හරි අගේයා...

නෙක නෙක රස ගෙනෙන....
රසමසවුළු ඇතත් හැම තැන...
හැටිටයට හිර උන...
තිසරු තරමට නැතේ රස වෙන....

නෙක නෙක පාට....
ඇඳුම් ඇඳ එක රෑට....
ගෙනන රස ඇහැට....
මලත් වෙන සැප කුමට....

දිව නහර පිනවන...
දෙතොල් පෙති මන කළඹන....
නොදකින මිස කුමන....
සැප ය සියෝලඟ නලියන...

නෙක නෙක බස තෙපලන...
හිනැහෙන කෝල අයුරින....
දන මන පුබුදු වන....
බිඳුනා දැහැන විගසින.....

ගැට පහකට හිරව....
මැදට වන්නනට මැදිව....
කෙලෙස් නැහැ මෙල්ලව....
කෙසේ මැඩ ඉනු මුල්ළුව...

තුම්මුල්ල හිර කොට....
අඳින ලද ඩෙනිමට....
හිර උනු දහංගැට....
අමතක කරනු කෙලෙසට....

ලියනු ඇති මනා....
තව තව දේද හිතෙනා....
කරමින් සංස්කරනා....
දැන් මෙය නවතන්න හිතුනා....

ලිව්වොත් තව තවත්....
වෙන්නේ මහ විපතක්.....
ඒ නිසා වී නොම දුක්ක....
නවතිමි මෙයින අඩසක්....

දන්නෝ දනිත්වා... නොදන්නේ උඩ බලා සිටිත්වා.....

Thursday, July 19, 2012

අත්තම්මා සහ දොඩං.....

ඔන්න එකෝමත් එක රටක හිටියලු එක ගණිකාවක්, අපි කියමුකෝ ලිලී කියලා..
ලිලීට කාත් කවුරුවත් නැ.. ආච්චි අම්මා විතරයි ඉන්නේ..
නැති බැරි කමට අහවල් කාරිය කෙරුවට, ලිලී කැමති උනේ නෑ ආත්තම්මා මේක දැනගන්නවට.. ඒ නිසා උන්දෑට හොරෙන් තමයි කරන දේ කරේ…
ඔහොම යනකොට එක දවසක් පොලිසියෙන් පැනලා ඇල්ලුවා ගණිකාවෝ සෙට් එකක්ම… අපේ පොලිසිය වගේ තමයි ඉතින්, උන් අල්ලන්නේත් අර ස්ව්‍යං රැකියාවක් කරගෙන ඉන්න අහිංසක කෙල්ලෝ විතරයි. ඇයි උන්ව අල්ලන්න ලේසියි… ෆොන් කෝල් දෙක තුනකින් වැඩේ ගොඩ.. පබ්ලිසිටි එක වැඩියි..
හොරු අල්ලන්න, ග්‍රීස් යක්කු අල්ලන්න හෙන ගේමක් දෙන්න ඕන.. ඒ උනාට කිසිම වැදගැම්මක් නැති නිවුස් එකක් නේ ඒක…
ඉතින් කොහොමින් හරි ඔහොම කෙල්ලෝ සෙට් එකක්ම එක තැනකින් අල්ලගෙන පාරට එක්කන් ඇවිල්ලා පෝලිමට හිටෙව්වා.. ලිලීත් ඉන්නවා දැන් පෝලිමේ..
ඔහොම ඉන්න ගමන් ලිලීගේ ආත්තම්මා පාරේ යනකොට දැක්කා තමන්ගේ මිණිබිරිය ඉන්නවා පාරේ අනිත් පැත්තේ පෝලිමක…
ආත්තම්මත් ඉතින් ගියා ලිලී ලඟට මොකද මේ කියලා අහන්ඩ.
ආත්තම්මා වැඩේ දැනගන්නවට කැමති නැති නිසා කෙල්ල කිව්වා මෙන්න මෙහෙම..
“ආ..මේ..අද පොලීසියෙන් නිකන් දොඩම් වගයක් බෙදනවා මම මේ පෝලිමේ ඉන්නේ ඒවා ගන්ඩ.. ආත්තම්මා යන්ඩ ගෙදර.. මම එන්නම් .. ”
ඒක අහපු ආත්තම්මා, “අනේ දුවේ එහෙනම් මාත් දොඩම් ගන්න ඉන්නං පෝලිමේ..” කියලා පෝලිමේ අගටම ගිහින් හිටගත්තලු..
ඒත් එක්කම ආපු පොලිස් කාරයෙක් පෝලිම දිගට එක එක්කෙනාගේ විස්තර සටහන් කරගෙන ගිහින් අන්තිමටම ආවලු මේ ආත්තම්ම ගාවට.
පෝලිමේ අන්තිමටම ඉන්න මේ වයසක උන්දෑ දැකපු පොලිස් කාරයාට විශ්මය, කේන්තිය, එක්ක පිළිකුලක් වගේ හැඟීමක් හිතට ආවලු…
“හහ්.. වයසේ හැටියට නෙවෙයි වැඩ කරන්නේ.. කොහොමද තමුන් ඔය වයසට ඕවා කරන්නේ..” කියලා ටිකක් තදින් ඇහුවලු..
ආත්තම්මත් ටිකක් විතර ගැස්සිලා ගිහින් මෙහෙම උත්තර දුන්නලු..
“අනේ පුතේ.. ඕක කරන එක ඒ හැටි දෙයක්  නෙවෙයි මට.. මම මගේ දත් කුට්ටම පැත්තකින් තියලා. ඉස්සරහා හක්කෙන් පොත්ත පස්සට ඇදලා ජූස් ටික ඔක්කොම එනකං උරනවා පුතේ….”
මේක අහපු පොලිස් කාරයා ලැජ්ජාවෙන් මූණ රතු කරගෙන ගියාලු යන්න..
මේක කියවපු කවුරු හරි , ” ඊර්යා… මෙන්න මෙයා කුණුහරුප ලියනවා” කියලා හිතනවානම් ආත්තම්මා කෙනෙක් දොඩං කන හැටි වෙන විදියකට හිතා ගත්තු පොලිස් කාරයාටත් වඩා වල් හිතක් තියෙන උන් වෙන්ඩ ඕන.. 
 
 - ඊයක් ඇසුරින් උපුටාගැනීමකි -

Wednesday, July 11, 2012

හාස්කම.....



නිවස පුරා පැතිර තිබුනේ පාළු මූසල බවක්.මවගේ කෙදිරිලි හඩින් නිවසේ පැවති නිශ්ශබ්දතාවය බිදී ගියා. ඒ හඩට සවන් යොමා සිටි පුංචි සැලී ඇගේ පියා කලබලයෙන් නිවස පුරා ඇවිද යන ආකාරය බලා සිටියේ සංවේගයෙන්. විටක මව සිටි කාමරයට ඇතුල් වී මවගේ හිස අත ගෑ ඔහු තවත් විටක නිවස ඉදිරියට විත් මාවතේ ඈත කෙලවර දෙස බලා සිටියේ නොයිවසිල්ලෙන.

"තාත්තේ..."
හෙමින් හෙමින් පියා අසලට ඇදුනු සැලී ඇගේ හඩ අවදි කලා
"ඇම්බියුලන්ස් එක තවම නැත්තේ ඇයි?"

"දැන් ලගම එනවා ඇති දුවේ" යැයි සැලීට පිලිතුරු දුන් පියා ඇයව තම තුරුලට ගත්තා.

"දුවට බයයිද? බය වෙන්න එපා දුවේ...මම ඉන්නවානේ"යැයි පියා පැවසුවේ පුංචි සැලීගේ සිතේ කැකෑරෙන බිය සහ ශෝකය ඔහුට දැනුනු නිසාවෙන්.

මද වේලාවකින් හඩ නංවමින් පැමිනි ගිලන් රථයක් නිවස අසල නැවැත්වූ අතර ඉන් බැස ගත් වෛද්‍යවරියක් සහ හෙදියන් දෙදෙනෙක් හනික නිවස තුලට පැමිනියා.ඔවුන් සුව පහසු අසුනක මවව හිදවා ඇයව ගිලන් රථය වෙත රැගෙන යන ආකාරය කදුළු පුරවා ගත් දෙනෙතින් යුතුව සැලී බලා සිටියා.
පියා වෙත සෙමින් සෙමින් ලං වූ ඇය ඔහුගෙන් මෙසේ ඇසුවා,

"තාත්තේ...අම්මා මැරෙයිද?"

පුංචි සැලී දෙස ආදරණීයව බැලූ පියා ඇයට පිලිතුරු දුන්නා
"නෑ දුවේ අම්මාට මොකුත්ම වෙන්නේ නෑ...තව ටික දවසකින් දුවට මල්ලි පැටියෙකුත් අරගෙන අම්මා ගෙදර ඒවි"

සැලීගේ දෙනෙත් විශාල වුනා...මුහුන ආලෝකවත් උනා...ඇගේ මුව පුරා ඇදී ගියේ සුන් දර සිනහවක්...

දින කිහිපයක් ගෙවී ගියා.මව යලිත් නිවසට පැමිනියා,ඇය පැමිනියේ තනිවම නොවේ, සැලීට පුංචි හුරුබුහුටි මල්ලියෙකුත් සමගයි. ඔහුට ජෝජ් යැයි නමක් යෝජනා කලේ සැලීමයි.

කාලය ගෙවී ගියා,දැන් සැලීට වයස අවුරුදු 8ක්. දිනක් ඇගේ මව සහ පියා ඇයගේ පුංචි සොහොයුරා ජෝජ් පිලිබදව කල කතාවක් ඇයට ඇසුනා.ඔහු මාරාන්තික අසනීපයකින් පසුවන බවත් ඔහුගේ ජීවිතය බේරා ගැනීමට කල හැකි සියල්ල තම මව සහ පියා කර ඇති බවත් සැලීගේ පුංචි මොළයට වැටහුනා.වෛද්‍යවරුන්ට අනූව ඉතා විශාල මුදලක් වැය වන ශල්‍යකර්මයකින් කුඩා ජෝජ්ගේ දිවි බේරා ගැනීමට හැකි වන නමුත් එවැනි විශාල මුදලක් දැරීමට සැලීගේ මවට සහ පියාට හැකියාවක් නැහැ.

"දැන් ඉතින් පුතාව බේරගන්න වෙන්නේ හාස්කමකින් විතරයි" පියා දුක්මුසු හඩින් මව සමග පවසන අයුරු සැලීට ඇසුනා.

"හාස්කමක්? ඒවා කොහේද තියෙන්නේ?" සැලීට ප්‍රශ්ණයක්.
හනික තම නිදන කාමරයට දිව ගිය සැලී සගවා තිබූ තැනින් තමන්ගේ කැටය අතට ගත් අතර හනික එය බිද දැමූ ඇය එහි තිබූ මුදල් ගණන් කිරීමට පටන් ගත්තා.කුඩා වියේ සිටම මව සහ පියා ලබා දුන් මුදල් ඉතිරිකිරීමට හුරු වී සිටි නිසා ඇගේ කැටයේ සෑහෙන ප්‍රමානයක මුදලක් ඉතිරි වී තිබුනා. කැටයේ පිරී තිබූ මුදල් තෙවරක්ම ගැන බැලූ සැලී අවසානයේ ඒවා රැගෙන නිවස අසල තිබුනු ඖෂධ සැල වෙත ගියා.

ඖෂධ සැලට ඇතුල් වූ සැලී ඖෂධ සැලේ සේවකයෙකුගේ අවධානය ඇය වෙත යොමු වන තෙක් බලා සිටියත් කාර්යබහුලව සිටි ඔවුන් කිසිවෙකුගේ අවධානය ඇය වෙත යොමු වුනේ නෑ .අවසානයේ තම පසුම්බියෙන් කාසියක් අතට ගත් ඇය එයින් මේසයට තට්ටු කල අතර එය ඇසුනු මුදල් අයකැමි කාන්තාව පුංචි සැලී දෙස නොරිස්සුම් සහගත බැල්මක් හෙලුවා.

"මොකද?"

"මම ආවේ මගේ මල්ලී ගැන කතා කරන්න..." සැලී සිහින් හඩින් පිලිතුරු දුන්නා,
"එයාට තවම වයස අවුරුදු දෙකයි...එයා ගොඩක් ලෙඩින්...මට එයාව හොද කරන්න හාස්කමක් ගන්න ඕනෙ...ඇන්ටිලා ලග හාස්කම් තියනවද?"

මුදල් අයකැමි කාන්තාව තුෂ්නිම් භූත වුනා.
"මොකද්ද දරුවෝ කිව්වේ..මට තේරුනේ නෑ" ඇය යලිත් විමසුවා.

"තාත්තා කිව්වා මගේ මල්ලීව හොද කරන්න පුලුවන් හාස්කමකට විතරයි කියලා...මට මල්ලිව හොද කරගන්න ඕනේ..අනේ ඇන්ටි හාස්කමක් කීයද?"
සැලී හැඩුම්බරව ඇසුවා.

"අපි ලග හාස්කම් විකුනන්න නෑ දරුවෝ..."මුදල් අයකැමි කාන්තාව සෙමින් පැවසුවත් සැලී පරාජය බාර ගත්තේ නෑ.

"අනේ ඇන්ටි මගේ ලග සල්ලී තියනවා...මම සල්ලි දෙන්නම්..."

මෙවිට පිලිවෙලට හැද පැලද ගත් මහළු මිනිසෙක් සැලී අසලට පැමිනියා,

"ඔයාගේ මල්ලිට මොන වගේ හාස්කමක්ද ඕනේ දරුවෝ"? ඔහු කරුණාවන්ත හඩකින් සැලීගෙන් විමසුවා.

"මම දන්නේ නෑ අංකල්" සැලීගේ දෙනෙතින් කදුලු ගලා ගියා.

"මගෙ මල්ලිට ගොඩක් අසනීපයි...එයාව හොද කරන්න ඔපරේෂන් එකක් කරන්න ඕනෙලු...ඒත් මගේ අම්මටයි තාත්තටයි එච්චර සල්ලි නෑ...ඒ නිසා මගේ ලග තිබුනු සල්ලි අරගෙන මම ආවා හාස්කමක් ගන්න"

"ඉතින් පුතා ලග සල්ලි කොච්චර තියනවද"?ඔහු ඇසුවා.

"ඩොලර් එකයි සත එකොලහක් තියනවා අංකල්" සැලී ආඩම්බරයෙන් පිලිතුරු දුන්නා.

"හරි පුදුමයි" සිනා සෙන ගමන් මහලු මිනිසා පැවසුවා,

"මල්ලි කෙනෙක්ව බේරගන්න තියන හාස්කමේ ගාණ හරියටම ඩොලර් එකයි සත එකොලහයි"
එක් අතකින් දැරියගේ අත තිබූ මුදල් ගත් ඔහ් අනෙම් අතින් දැරියගේ අතක් අල්ලා ගත්තා,
"මාව දුවගේ ගෙදරට එක්ක යන්නකෝ එහෙනම්...මට දුවගේ මල්ලිව බලන්න ඕනේ... දුවගේ අම්මයි තාත්තයි එක්ක කතා කරන්නත් ඕනේ"
ඔහු පැවසුවා.

ඒ මහලු මිනිසා වෛද්‍ය කාල්ටන් ආම්ස්ට්‍රෝන් වූ අතර ඔහු ඉතා දක්‍ෂ ශල්‍ය වෛද්‍යවරයෙක් ලෙස එකල පිලි ගැනුනා.

ඔහු කුඩා ජෝජ්ගේ ශල්‍යකර්මය බාර ගත් අතර ඔහු එය සිදු කලේ කිසිදු ගාස්තුවකින් තොරවයි. ශල්‍යකර්මය සාර්ථක වූ අතර කුඩා ජෝජ් ඉතා ඉක්මනින් සුවය ලැබුවා.

නිවසට පැමින කෙලිදෙලෙන් පසු වූ ජෝජ් දෙස බැලූ මව පියාට මෙසේ මිමිනුවා

"මට නම් මේ ඔපරේෂන් එක ගැන හිතා ගන්නවත් බෑ...මේක හාස්කමක් වගේ...ඇත්තටම මේකට කීයක් යන්න ඇතිද?"

සැලී තනිවම සිනා සුනා...ඇය දැන සිටියා හාස්කමක මිල...එය ඩොලර් එකයි ශත එකොලහක්,නමුත් එයට සහෝදරියකගේ ආදරයත් විශ්වාසයත් එකතු විය යුතුයි.

 - ඊයක් ඇසුරින් උපුටා ගැනීමකි..... -

Monday, July 9, 2012

ටිකක් හිනා වෙන්න සහ මධුසමය - අවසාන කොටස (මේක නම් අනිවාර්යෙන්ම 18 + )


 (ඡායාරෑපය අන්තර්ජාලයෙනි)
ද වැඩේ ඉවර කරන්න යන්නේ... ටිකක් දරැණු වැඩියිද මන්දා... පුලුවන් තරම් සැර අඩු කරලා සංස්කරණයෙන් පස්සේ තමයි මේක පල කරන්නේ....

අම්මපා, මගුල් හයනාවක අමු ගොරක..
මම දැන් දනිමි මතුවන බව පැණි වරක..
උදුරා තුවායද විසිකල විට දුරක..
දෑතින් වසාගත්තෙමි හනිකට අරක

කොටියෙක් වගේ ඔහු පැන මා වෙතට වහා..
ඔසවා මා යහනේ උඩුබෙලි අතට බහා...
තද කොට දෙඅත ගැලවී දෙවටොරට එහා..
හෙළුවා සිනා මුසු බැල්මක් මගේ අරක දිහා..

ඔහු දැන් සිටී ඇල පාරෙහි ඇඟිලි තියා...
විලි බිය දිය පහර නාහෙන් ඉහල ගියා..
ඕනෑ දෙයක් වේවා මින් පසුව කියා...
උඩබැලි අතට මම සිටියෙමි දෙනෙත පියා..

ඇඳ මත දිගා වී ඔය ලෙස සිටින සඳ..
සිරිමල්ගෙ ඇඟිලි දහයම වදින ලද
අයියෝ මගේ සැලකිය යුතු හරිය අද..
"සුකිරි" බනිස් ගෙඩියක් මෙන් පිපිනි හොඳ

ලංකොට මුවට මුව යලි මගේ දොතොල තලා..
ඉවසුම් නැති ගතිය හොඳ හැටි පහල වෙලා..
නැවතත් පහල දඬු අඬුවට දෙනෙත් හෙලා..
ඔහු මට නොසෑහෙන තරමට විහිළු කලා..

පොඩි එක්කෙනත් දැන් ටික ටික වැඩියි දඟේ..
කීකරු කමක් නැහැ දැන් ටික ටික වැදෙයි ඇඟේ..
සිහිවන විට දැනුත් ඇඟ හිරිවැටෙයි මගේ..
එනමුදු මමත් හිටියෙමි මට නෙමෙයි වගේ...

විසිකර දමා ඔහු ඇඳගෙන සිටි ඒවා..
හිමිහිට ටිකෙන් ටික මගේ ලඟටම ආවා..
වට්මටු කෙසෙල් හෝ මොනවා හරි මේවා..
ඔබටත් දිනෙක දැක ගත හැකි වෙයි ඒවා...

ඔහු දිග ඇදුනු විට උඩුබෙලි අතට හොඳේ..
වාඩි උනෙමි ඇස් ඇර මම පසෙක ඇඳේ..
මේ ආයුධය දෙස බලමින් සිටින සඳේ...
නුපුරුදු හැඟිම්ක ඇතිවිය ලපටි හදේ...

ඉස්සර සිසු නිවාසය තුල සිටින විට..
අඟලක් දෙකක් සැනසීමට ඇරපු යට..
ඉටිපන්දමින් අපි සැනසුනු මතකයට..
මොන බම්බුවක් දැයි මෙතැනදි සිතුනි මට..

ඊතලයක් බඳුය උඩ කෙළවර උල්ය...
මම හිතුවාට වැඩියෙන් එය සුවිසල්ය..
වනිතාවකට බැළු බැල්මට මනකල්ය..
ඊටත් වඩා අයියෝ මෙය සුවිසල්ය...

ඒ දෙස බලාගෙන නොවැසෙන ඇසිපිල්ලෙන්...
සිටියෙමි ටික වෙලාවක් සිත සැනසිල්ලෙන්..
ඔහු පැත්තකට ඇල වී මා උඩු ‍බැල්ලෙන්...
දෙන්නම විදුලි එළියේ දැන් හෙ‍ළුවැල්ලෙන්...

පැහැදිලි නිසා අද වෙන්නට යන හරිය..
පුදුමයි මට එපා රත්වුනු හැටි "තැටිය"..
පුපුරණ තරමටම එය දැන්  ඉවසනු බැරිය..
කිවයුතු යුතු නොමැත දැන් නම් දැනෙනා සුදිය..

පෙන්නා ඇතුල දිග හරිනා පරිදි පොත..
දෙකකුල් පලල් කොට ඔහු සතු කලෙමි ගත..
පොල් උල වදින විට නොකියන හරියේ තෙත..
ඇත්තයි එහෙම රසයක් තුන් ලොවෙහි නැත..

මගේ ඇඟ උඩට නැග ඇඟ පත හරි ගස්සා..
පහලට හෙලන ලද "මුල" ඉහලට උස්සා..
නොනැමී "පොඩි එකා" තෙල් ගතියට ලිස්සා..
කළවා දෙකට අතරින් පහලට බැස්සා...

කෙල්ලෙක්ගේ "පුවක්" කෙලියෙහි රසය බලා..
හරියට එවිට මම දෙකකුල් එකතු කලා..
වෙන පාරක ගියත් අතරට තුරැළු වෙලා..
මුළු සරුවාංගෙම යහවා හුඹුටු සොලා...

සිටි ඒ ලෙස ටිකක් අසු වී තුරුල්ලට..
දෙපසට වන පරිදි තද කොට උකුල් ඇට..
මාගේ කකුල් හොඳ හැටි පලල් කොට..
තද කෙරුවා "අරක" හිමිහිට ඇතුල කොට..

ඉවසා සිටිය මුත් මම මොහොතහිදි එම..
පලවන වරදට තදවන විට සිනිදු සම..
"අයියෝ" "ඌ" කියා හමුවද විටද ඉම..
ඇතිවන සුදිය හින්දා දැඟලුවෙමි මම..

ඉවසිය නොහැකි තැන බැස සෙනෙහස වැඩුව..
ඇඟ උඩ තබාගත්තෙමි මම අම පිඩුව..
ඔහු ඒ සමග උරමින් මගේ තණ පුඩුව..
දුන්නා මගේ අතට අර දඟලන බඩුව..

එය මගේ අතට දුන් අදහස සිතින් දැන..
ඔහුගේ ඇඟ උඩින් දෙකකුල් පටල පටල ගෙන..
සිහිවී මුලින් ඇතිවුන රස සුදිය ගැන...
අල්ලා තබා ගත්තෙමි එය නියම තැන..

මේ පොඩි එකා හිමි හිමිහිට ඇතුළු කොට..
තෙල් නදියට කෙළින් ටික ටික බහින කොට..
ගත සිත පිනා යයි සම් සම් නහර ඇට..
විස්තර කල නොහැක ඇතිවුනු ගතිය මට..

ඔහුගේ බඳ වටේ අත්දෙකම බැඳගෙන..
දත්පිරිමිටි කකා සිටියෙම් රසය විඳගෙන..
පිරිසිඳු චරිතයේ රැකි තිරය බිඳගෙන..
දැන්නම් "මෙය" ගියා වැට කඩුණ බිඳ ගෙන..

හරි කඩිසරය ඉන්පසුවට උක් දණ්ඩ...
හැමපාරම ලැබේ කෙලවරටම යන්ඩ..
ඉන්නට බැරි නිසා තව ඉවසං ඉන්ඩ...
හිර කෙරුවෙමි උකුල හොඳ හැටි තද වෙන්ඩ..

පහරක් වදින විට කෙළවරටම හැඩට..
පුදුමයි ඉබේ එසවෙන හැටි ගත උඩ‍ට..
උපමාවක් මෙන්න මින් මතුවන හඬ‍ට..
පොල් ගෙඩි කඩනවා මෙනි හරියට මඩට..

හයියෙන් පහර දෙන විට හොඳ හැටි ගස්සා...
මහා වැස්සක් සෙවල ලිඳ ඇතුලෙහි වැස්සා..
ඔහු නැවතුනා මීයා ගුලටම බැස්සා...
දේදුන්නක් විලස මම හිටියෙමි ඉඟ උස්සා...

ඇටමස් නහර තුල විදුලිය කෙටීගෙන...
වෙව්ලා දෙපියයුරු නොදැනිම නැටීගෙන..
දිය කඳ නගින විට හබලෙහි ගැටීගෙන...
මුලු සිරුම ගියා මගේ හිරි වැටීගෙන....

-------- ඔන්න අදින් ඉවරයි --------
උපුටාගනීමකි... කතෘ අඥාතය...

Friday, July 6, 2012

නංගි ලොකු වෙලා.......



පොඩි කාලේ පටන් නිතරම ලඟ රැඳුනු....
මාදං හුඹුටු සීනී පේර ගෙඩි කඩපු....
අල්ලපු වැටේ නංගී මගේ ලඟ නටපු...
කොහොමද වැටුනේ ජම්බු ගහෙන් බිම හිටපු...

කාලෙත් එක්ක ටික ටික ලොකු වෙනු දැක්කා...
දෙහි ගැට දොඩම් වෙනු දැක දැක මග රැක්කා...
පුවක් පට්ට කරත්තේ යන කොට දක්කා...
එක්කර ගෙන ගියා හිදිසියේ ලොකු අක්කා...

හවසට වෙනදා වගේ ගුඩු පනින්නට...
අස්සයා ගොන් ටික් ටික් ටික් කරන්නට...
මහගෙයි මුල්ලේ හැංගී පිට දී දොරට...
දැන් ඈ එන්නේ නැහැ සෙල්ලම් කරන්නට...

ඉස්කෝලේ එක්කර ගෙන ගියේ මම...
එනකොට අතින් අල්ලාගෙන ආවේ මම...
වැවට ගිහින් නාන්න ලඟ හිටියේ මම...
දැන් ඈ නැතිව තනියම ලතැවෙන්නේ මම...

දවසක් දෙකක් මග බල බල මම හිටියා...
එනමුත් තවම ඇය නම් නොම එනු සැටියා....
රිංගා වැටෙන් පීරා ගස් මී වැටියා....
ගේ කිට්ටුවට අවේ මෙන් හොර කොටියා....

තට්ටු කරා ජනේලේ මුල්ලකට හෙමින්...
“සුදු නංගී“ අයියා මම ආවේ හොරෙන්....
අයියා, එන්න බැහැ දැන් නම් පෙර විලසින් ...
කිව්වා නංගි කාටත් නෑහෙන අයුරින්.... 

මට බැහැ ඔයා නොබලා දැන්නම් ඉන්න....
එක මොහොතකට පුලුවන් නම් දැකගන්න...
ජනේලේ තදයි බැහැ නොවැ එය ඇරගන්න...
මම ඉන්නවා මෙතනම බැහැ මට යන්න....

අයියේ කිය දේ චුට්ටක් අහනවද....
මම ලොකු වෙලා ඒ ගැන ඔබ දන්නවද...
අම්මා දැක්කොතින් විසුමක් නැති වෙයිද...
ඔය සුදු මුන දැක ගන්නට බැරි වෙයිද...

යනවා එහෙමනම් මම යන්නට නොඑන්නට...
එන්නෑ යලිත් නම් චක්ගුඩු පනින්නට...
හැන්දෑ කොරේ වැව ලඟ තනි රකින්නට...
පිටේ සුවඳ සැවැන්දරා ගාන්නට....

අයියට කියන දේ ඇයි නොම තේරෙන්නේ...
කොහොමද නොකියා මම දැන් එළියට එන්නේ...
අම්මා දැක්කොතින් නම් නැහැ බේරෙන්නේ...
මට කරදර නොකර හිමිහිට වැට පැනගන්නේ...

ලොවි ගැට ලොකු උනේ හින්දා සාත්තුව...
මැද මහ මුකලානේ දී උනු හේත්තුව...
මිරිකා උරා යුස අරගගෙන සාන්තව...
උඹ ලොකු උනේ මා ගාවදී කේන්තිව...

අයියා කියන දේ නාහන්නේ මන්ද...
කියනා කිසිත් ඔය මොලයට නොවැටෙද්ද....
හිමිහිට ඇවිත් ගෙයි මුල්ලට නොම සද්ද...
මිරිකුවා නෙළුම් පොට්ටුව මතකද නැද්ද...

ආසයි නගේ උඹේ පොට්ටුව දැකගන්න...
හැකිනම් ලඟට අරගෙන කොන මිරිකන්න...
දැන් නම් තවත් බැහැ මට මෙය ඉවසන්න...
ජනේලේ කඩං එනවා ඇතුලට ඔන්න....

අසයි මටත් සුදු අයියව දැක ගන්න....
පපුවට තුරුල් කරගෙන කෙහෙරැළි සිපගන්න..
කොතරම් කලත් බැහැ නොවැ මෙය ඇරගන්න...
මා ගැන තකා තව ජුන්ඩක් ඉවසන්න...

ජුන්ඩක් තියා තප්පරයක් බැහැ ඉන්න...
හැකිනම් ඇවිත් මයේ සතුටට පෙන්නන්න...
මෙච්චර කලක් උඹ වගේ මගේ ලඟ උන්න..
නැහැ වෙන කිසි කෙනෙක් දිව්රුවා මම ඔන්න...

මම ලොකු වෙලා බැහැ ඉස්සර වගේ එන්න...
බඩ උඩ නැගලා අස්සයා පැන පැන යන්න...
සීනි පේර ගස් උඩ නැග ගෙඩි කන්ඩ...
මහ කළුවරේ බඩ වැටිවල රිංගන්න....

නංගී ලොකු වෙන්න කල කරුමය කිමද.
ඉස්සර වගේ ලඟ ඉන්නට බැරි ඇයිද.
අපි දෙන්නා නොදන්නා දේ මොනවාද...
මේ ගැන අම්මගෙන් වැඩිපුර අහනවද..

දන්නෑ අයියේ ඒ ගැන කියනට වැඩිය...
අම්මා දුන්න ඔවදන් සහ අඩු වැඩිය...
අහගෙන හිටියා මිස ඒ ගැන හරි හැටිය...
කියලා දෙන්න මම දන්නැ වැඩිය...

නංගියේ... ජනේලේ අරින්නම බැරිද....?
බැහැ සුදු අයියේ... අම්මා වහලාම දාලා....
උඹලගේ අම්මට කියපන් නංගියේ.....
දවසක මම ඕක අරිනවා...
වහන්න බැරි වෙන්න......

හරිය.....