ආයිත් ලියමුද..?

අද වෙනකොට බ්ලොග් ලිවිල්ල නතර කරලා හරියටම අවුරුද්දකුත් මාස 5 ක් වෙනවා. පටන් ගත්ත දවස් වල ඉඳලා අවුරුදු 2 කට වැඩිය වැඩි කාලයක් යනකන් දිගට ලිව්වා. සමහර දවස් වලා එක දවසට ලිපි දෙකක් තුනක් ලියපු අවස්ථාත් තිබුනා. නින්දට යන අතර හිතේ යම් අදහසක් ඇතිවුනාම ආයිමත් නැගිටලා ඒක ලියලා තමයි නින්දට ගියේ. ඒ වගේම කියවන්නත් ප්‍රතිචාර දක්වන්නත් ඒ වගේම පිරිසක් හිටියා. ඒත් අහම්බෙන් වගේ අවුරුදු 4 කට විතර කලින් පටන් ගන්නකොට කිසිම වෙලාවක හිතුවේ නැහැ අවුරුදු ගානක් ලියයි කියලා. ඇත්තටම ලියන්නන්ට ගොඩක් වැදගත් වෙන්නේ කියවන්න පිරිසක් ඉන්න එක. ඒ අය තමයි ලියන්නන්ව දිරිමත් කරන්නේ. ‍හොඳ සහ නරක වශයෙන් පෙන්වලා දීම තුලින් ලියන්නා ගේ ලිවීමේ හැකියාව වැඩි වෙනවා වගේම වෙනත් මානයන් ඔස්සේ හිතන්නත් පෙළ‍ෙඔනවා. 

ලිවිල්ල පටන් ගන්නකොට යම් නිශ්චිත අරමුණක් තිබුනේ නැහැ මොන වගේ දේවල් ලියනවද කියලා. ඇත්තනේම ආරම්භය අහම්බයක්.  අරමුණක් නැතිව අන්තර්ජාලේ සැරිසරනකොට අහම්බෙන් වගේ අපේ "බනී" මල්ලිගේ (ඔව් දැන් අර ‍ඩ්‍රොන් වලින් වැඩ දාන බනියා තමා) බ්ලොගේ කියවලා තමයි ලියන්න ඕනේ කියන හැඟීම ආවේ. එතනින් පටන් අරගත්ත වැඩේ පලවෙනි දෙවැනි ලිපිය ලියද්දී උනන්දුව වැඩි වුනා. පලවෙන හැම සහටහනකට "හොඳ" හෝ "නරක" පෙන්නලා ‍‍දෙන්න ඉදිරිපත් වුනේ "සොඳුරැ සිත" ලියන වත්සලා ටීචර් සහ "සිත් ආර" ලියන නලිනි චන්දිමා දොස්තර නෝනා. ඒ වගේම දුකා, ඕනයා වගේ කාලේ බ්ලොග් ලොකේ ජනප්‍රිය චරිත කීපයක්ම ඇවිත් සහය දුන්නා. මේ අතරට බ්ලොග් නොලියන කෙනක් හිටියා නිතරම ඇවිත් සහයෝගය දෙන. ඒ තමයි අපේ හිතවත් ගිම්හානී නංගි. ඒ වගේම "පංසල් හංදිය" "පොකූ නොහොත් පොඩි කුමාරිහාමී" ඇතුලු බොහෝ දෙනෙක් මේ ලැයිස්තු වේ ඉන්නවා.

මුලින්ම ලියන්න ගත්ත තවමත් ඉවර කරපු නැති "ජීවිතය හැරී බලමී කියලා ලියපු දිග කෙටි කථාවට බොහෝ දෙනෙක් ගේ ප්‍රතිචාර ලැබුනා. එතනදී තමයි බ්ලොග් ලිවීම ගැන ලොකු අදහසක් දුන්නේ වත්සලා ටීචර්. තමන්ගේ අදහස දැනෙන්න ලියන්නේ කොහොමද. ඡේද වෙන් කරන්නේ කොහොමද වගේ දේවලට උපදෙස් නොමිලේම ලැබුනා ඇයගෙන්. ඒ වගේම මුලින්ම අරමුණක් නැතිව ලියන්න ගත්තත් ලිවීම යම් දිශාවකට යොමුකලේ නලිනි චන්දිමා දොස්තර නෝන. එයා තමයි "මානව හිමිකම්" ගැන යමක් ලියන්න කියලා අදහසක් දුන්නේ. ඒ හේතුව නිසා තමයි "ඔබේ අයිතිය සහ වගකීම" කියලා මුලික අයිතිවාසිකම් ගැන ලිපි පෙළ ලියන්න පෙලඹුනේ. ඒ ලිපි පෙළට කමනෙට් වලින් ලොකු ප්‍රතිචාරයක් නොලැබුනත් බොහෝ දෙනා කියවනවා කියලා දැනුන නිසා දිගටම ලිව්වා. විවිධාකාරයෙන් තර්ජන නොතිබුනා නෙමෙයි. සමහරැ ඒක දැක්කේ ලංකාවේ පොලිසියට විරුද්ධව ලියන ලිපි පෙලක් විදියට. (මානව හිමිකම් කිව්වාම විරැද්ධ පදේ පොලිසිය කියන එක මම දැනගෙන හිටියේ නැහැ ඊට කලින්). ඒ ලියන අතර පොඩි විවිධත්වයටත් එක්ක දේශපානය ගැන ලිව්වා. උපහාසාත්මක විවේචන. සමහරැන්ට නම් රිදිලා තිබුන බව ලැබුනු ප්‍රතිචාර වලින්ම පේනවා. පස්සේ කවි (වල් සහ වල් නොවන), නිදැඳැස්, විචාර වගේ ඒවා ලියන්න පෙළඹුනා. මේ හැම දේටම බලපෑවේ කියනවන අයගේ දිරිගැන්වීම් සහ ප්‍රතිචාර. පස්සේ ජීවිතයට බලපාන බොහොම සංවේදී කරුණු ගැන ලියන්න ගත්තා. ආදරය රාගය නිරැවත වගේ දේවල් ගැන ගියපු ලිපි බොහොම සංවාදයට ලක්වුනා වගේම බොහෝ විවේඡනත් එල්ල වුනා.

‍ඔය වගේ අවුරුදු දෙකකුත් මාස ගානක් එක දිගට ලියපු ලිවිල්ල නතර වුනේ හදිසියේම රස්සාව වෙනස් වුන හින්දා. පරන රස්සාවේ තිබුන නිදහස අලුත් රස්සාවට එනකොට අහිමි වුනා. කාරයභහුලත්වය වැඩි වුනා. වාහනයක් ගත්තා. කැමරාවක් ගත්තා. ඒකට ඕන තව තව උපංග මිලට ගත්තා. ගෙවන්න ගත්ත නිසා ඒවා ගෙවන්න සල්ලි හොයන්න වැඩියෙන් වැඩ කරන්න වුනා. එක රස්සාව මදි වුනා. අමතර රස්සාවක් හොයාගන්න වුනා. ඔය පැටලිච්ච පඹ ගාල නිසා බොහොම ඉක්මනටම බ්ලොගේ වහන තැනටම ආවා. ඒත් ඉඩක් ලැබුනු වෙලාවට ඇවිත් බලන හැම වෙලාවකම කීප දෙනෙක් කියවන බව පෙනුනා. කමෙන්ට් කරන බව දැනුනා. කොටින්ම කාලෙකට පස්සේ ඇවිල්ලා මම අවුරුදු දෙක තුනකට කලින් මේ වගේ දේවල් ලියලා තියනවා නේද කියලා හිතන එකත් හිතට සතුටක් ගෙනවා. 

දැන් ඔයාලා බලනවා ඇති "මෙච්චර දේවල් ලියලා දැන් මොකාටද එන්න හදන්නේ කියලා".

ඔව් තිබුන කාර්යභහුලත්වයෙන් ටිකක් ඈත් වෙලා ආයිත් මම ලියන්න යන්නේ...

එන්න අපි කථා කරමු. හොඳ නරක, දැනෙන දේවල්, අදහස් බෙදාගන්න..

නැවතත් අපි පටන් ගමු..

නවත්තපු තැන ඉඳන්..

මම

- බස්සා -